Κείνη τη βραδιά σα να ανασμιλεύτηκε η ψυχή της Ελλάδας. Κι είναι η ψυχή αυτή γεμάτη νιότη και ελευθερία. Και δε βολεύεται στο λίγο φως. Δε βολεύεται στο λίγο δίκιο. Κι είναι υποχρέωση δική μας, στο όνομα αυτού του υλικού από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι, να στεκόμαστε απέναντι σε κάθε επιβολή, σε κάθε αναξιοπρέπεια, σε κάθε καθεστώς που θέλει να χουμε το βλέμμα χαμηλά. Σε καθέναν που θέλει να μας επιβάλει τη λίγη ζωή, τη μικρή πρεπειά. Να μη σωπάσουμε, γιατί «εκείνος, εκείνος, εκείνος που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί» *, κι εμείς δεν είμαστε για να χαθούμε αλλά για να φτιάξουμε έναν κόσμο καλύτερο για όλους, όμοιο με κεινον για τον οποίο αγωνίστηκαν, κείνη τη βραδιά, κείνα τα παιδιά, που ύστερα είπαν πως έγραψαν μια λέξη μονάχα, την Ελευθερία.

*Είχα ένα χρόνο που είχα φύγει από το Ρέθυμνο, ένα χρόνο φοιτητής στο Πολυτεχνείο. Θυμάμαι ήταν κοντά στην επέτειο και περπατούσα με το Μανώλη, έναν σοφό με κάποιο τρόπο αρχιτέκτονα, μπροστά από την καγκελόπορτα του Πολυτεχνείου στην Πατησίων, που νιώθω πως κάγκελα δεν είδα ποτέ πάνω της. Μπροστά στο βλέμμα του Σβορώνου, σταμάτησε και σαν υπόκλιση στις μνήμες του, άρχισε να μου περιγράφει πως, με το Μαρκόπουλο στο πιάνο και τους φοιτητές εν είδει στιχουργών, γράφτηκε το « παπαντοπ, ντοπ, ντοπ»(περιπαικτικά για το δικτάτορα Παπαδόπουλο), μέσα στο Πολυτεχνείο εμπνευσμένο από τις μουσικές του Φράουλες κι Αίμα που παιζόταν πριν λογοκριθεί εκείνη την εποχή στις αίθουσες των αθηναϊκών κινηματογράφων. Τους στίχους του «Διώξτε ή λιώστε, πατήστε τις λέξεις μάνα, πατέρα, αδελφός, αδελφή, σύντροφος, φίλος, τιμή, μουσική. Το μανιτάρι θα `ρθει, η διαταγή να πεθάνει η γη. Κι εκείνος κι εκείνος κι εκείνος, που σωπαίνει θα χαθεί, θα χαθεί. Παπαντοπ ντοπ ντοπ…….» τραγούδησε ξανά, λιγα χρόνια μετά, το 1980 στο Ηρώδειο, για πρώτη φορά εκτός Πολυτεχνείου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος σε συναυλία του μεγάλου Γιάννη Μαρκόπουλου. Ο Μανώλης δεν υπάρχει πια, μα ζούνε οι αγώνες του, οι αναμνήσεις του, η νιότη του. Η νιότη τους