Στην τελευταία εκδήλωση του WEurope με θέμα «Νέοι και Ευρωπαϊκή Ένωση» που συνδιοργανώνουν το εργατικό κόμμα της Ολλανδίας PvDA και το PES στο Άμστερνταμ βρέθηκε καλεσμένος ως ομιλητής ο εθνικός συντονιστής των PES Activists της Ελλάδας Θοδωρής Δουλουμπέκης.

[…] Τα παραδοσιακά κόμματα αντιμετωπίζουν ακόμη και σήμερα τους νέους ως πολιτικούς καταναλωτές. Τους δίνουν μια έτοιμη ατζέντα και τους ζητούν να την διαδώσουν. Αρκούνται στο να τους καλούν στις εκδηλώσεις τους, να τους απευθύνουν πρόσκληση για ψήφο στις εκλογές αλλά επιλέγουν να παίρνουν αποφάσεις και να χαράσσουν πολιτική πίσω από κλειστές πόρτες και συνήθως μέσω μιας αόρατης ομάδας. Στην πραγματικότητα όμως, η νέα γενιά, με την ταχύτατη εξέλιξη που συντελείται στα πλαίσια της τεχνολογικής επανάστασης, με τα εφόδια που έχει μέσω της υψηλής εκπαίδευσης που λαμβάνει, μέσω του κοσμοπολιτισμού, πρέπει να αντιμετωπίζεται από τα κόμματα ως πολιτικά παραγωγική. Οι νέοι της Ευρώπης είναι πολιτικοί παραγωγοί κι όχι πολιτικοί καταναλωτές όπως βολεύει τις κομματικές γραφειοκρατίες των γερασμένων κομμάτων, ακόμη και του χώρου μας. Όσο η αντιμετώπιση των παραδοσιακών κομμάτων προς τη νέα γενιά είναι φοβική και συντηρητική, θα συνεχίσουν να χαρακτηρίζουν ριζοσπαστικοποιηση των νέων την ανυπακοή τους στις συστημικές διαδικασίες πολιτικής παραγωγής. […] […] Η νέα γενιά στην Ελλάδα είναι απογοητευμένη από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι λογικό. Για μένα η Ένωση θα έπρεπε να είναι μια θερμοκοιτίδα μέσα στην οποία η κάθε γενιά θα μεγαλώνει αποκτώντας όλα τα εφόδια για να μπορέσει να ζήσει μια ποιοτικότερη ζωή από την προηγούμενη αλλά και την ευθύνη να παραδώσει έναν δικαιότερο, καλύτερο, ασφαλέστερο κόσμο στην επόμενη. Αντί όμως να συμβαίνει αυτό, οι νέοι βλέπουν τον εαυτό τους αδύναμο να μπορέσει να προοδεύσει. Νέοι αδύναμοι. Αυτό είναι καταστροφικό για όλους μας. Για μένα η Ευρώπη έπρεπε να είναι μια ένωση της κοινής προσπάθειας και του κοινού αποτελέσματος. Πώς μπορείς όμως αυτό να το πεις σε ένα 25χρονο ελληνόπουλο που θέλει να ξεκινήσει μια δυναμική και καινοτόμα επιχείρηση αλλά δεν μπορεί να δανειστεί από καμία τράπεζα την ίδια ώρα που ο συνομήλικος του γερμανός, ολλανδός, σκανδιναβός όχι μόνο δανείζεται, όχι μόνο το κάνει με χαμηλό επιτόκιο αλλά έχει και ένα κράτος πίσω του ως αρωγό? Για ποια κοινή προσπάθεια και κοινά αποτελέσματα μπορείς να μιλήσεις στους νέους έλληνες σήμερα όταν ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα που συχνά αναφέρεται από τους ευρωπαίους πολιτικούς είναι το Erasmus αλλά υπάρχουν έλληνες φοιτητές που δεν μπορούν να πάνε καν να σπουδάσουν στην πόλη τους. […] […] Η Ένωση όπως είναι σήμερα δε δουλεύει για τους πολλούς. Δουλεύει για λίγους. Έχει ήδη δύο ή και περισσότερες ταχύτητες. Όμως ο τρόπος που λειτουργεί δεν είναι μονόδρομος. Η αλλαγή μπορεί να έρθει. Η ανεργία, η πολιτική απομόνωση χωρών της Ένωσης, η αργή ολοκλήρωση, η έλλειψη κοινών πολιτικών για τα μεγάλα ζητήματα, το πρωτείο της στατιστικής έναντι των προσωπικών συναισθημάτων και ιστοριών, είναι πολιτική απόφαση. Οι ανισότητες είναι πολιτική επιλογή. Η Ένωση έχει διακυβέρνηση και πρέπει να αλλάξει πριν είναι πολύ αργά. Πολλά χρόνια συντηρητισμού έχουν φέρει την πλήρη αποδόμηση του ευρωπαϊκού σχεδίου. Είμαι σε ένα πανελ ομιλητών όπου ήδη η χώρα ενός από εμας έχει αποχωρήσει, όπου ηδη η δική μου ζει υπό το φόβο της διαρκούς εξόδου και οι πολίτες των χωρών των άλλων δύο, ιδιαίτερα των νέων, είναι απογοητευμένοι από τον τρόπο λειτουργίας της Ένωσης. Μη συζητήσουμε για τα δεκάδες δημοκρατικά ελλείμματα της Ευρωζώνης […] […]Οι νέοι έχουν δίκιο να φοβούνται την Ευρώπη. Δεν εμπνέει. Αν θέλουμε να κερδίσουμε ξανά την εμπιστοσύνη τους, πρέπει να χτίσουμε μαζί τους ένα όραμα για πιστέψουμε σε αυτό. Ένα όραμα για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης, των κοινών αποφάσεων, του σεβασμού στα ανθρώπινα δικαιώματα, του μαζί, την Ευρώπη που θα επενδύει στην κοινή ανθρώπινη ιδιότητα. Την Ευρώπη που δε θα αφήνει κανέναν πίσω. Καμία γενιά, καμία χώρα, κανέναν πολίτη. Αυτή η Ευρώπη όμως δεν μπορεί να επιβληθεί από τις εθνικές πολιτικές και οικονομικές ελιτ. Δεν μπορεί γιατί απλά δεν τη θέλουν. Δεν μπορεί γιατί απλά δεν τις συμφέρει. Αυτή η Ευρώπη δεν κερδίζεται με διακρατικές συμφωνίες αλλά με την ενίσχυση της κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας των πολιτών. Αυτή η Ευρώπη διεκδικείται από τους πολλούς, αυτή την Ευρώπη θα την κερδίσουν οι νέοι μας που ήδη νιώθουν Ευρωπαίοι, που ήδη νιώθουν ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι τους.[…] […] Ο ρόλος όλων των σοσιαλιστικών κομμάτων είναι να διεκδικήσουν την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Την ουσιαστική ολοκλήρωση που δε θα δημιουργεί ανισότητες, που δε θα δημιουργεί πολίτες και ιδιαίτερα νέους ανθρώπους διαφορετικών ευκαιριών, που δε θα δημιουργεί ανισότητες που θα οδηγούν τους πολίτες μιας χώρας να στρέφονται εναντίον πολιτών άλλων χωρών. Ας διεκδικήσουμε την πολιτική ενοποίηση. Κοινό φορολογικό σύστημα, κοινό τραπεζικό σύστημα, κοινή αγοραστική δύναμη των πολιτών, κοινούς στόχους πρόσβασης στην υγεία, την παιδεία. Ένα τέτοιο μνημόνιο χρειάζεται η Ελλάδα. Ένα μνημόνιο κοινωνικών κι όχι ανούσιων οικονομικών δεικτών όπως το χρέος προς ΑΕΠ. Δεν μετρίεται εκεί η ζωή των ανθρώπων. Η ζωή των ανθρώπων μετριέται στο δικαίωμα τους να ονειρεύονται, να δημιουργούν, να συμμετέχουν. Επιπλέον πρέπει να προχωρήσουμε τις πολιτικές για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής ταυτότητας μεταξύ των νέων, όπως το Youth Plan και το Culture Cheque αλλά και πολιτικές ένταξης των νέων στην πολιτική παραγωγή. Πρέπει να ανοίξουμε τα κόμματα, να δημιουργήσουμε ηλεκτρονικές πλατφόρμες κατάθεσης ιδεών, να κατέβουμε εκεί που οι νέοι συμμετέχουν. Είναι ανόητο αν νομίζετε ότι οι νέοι δεν ασχολούνται με την πολιτική. Δεν ασχολούνται με την πολιτική as usual. Μπείτε να δείτε στα κινήματα του avaaz ποιοι συμμετέχουν, μπείτε να δείτε ποιοι υπογράφουν τα ηλεκτρονικά petitions για διάφορα αιτήματα. Ας τα πάρουμε τα αιτήματα αυτά κι ας τα κάνουμε πολιτικές προτάσεις, αν φυσικά ταιριάζουν στην ιδεολογία μας. […]